Noodgedwongen rust in de benen!

Een dagje rust in Santa Cruz doet ons goed. De spierpijn in mijn benen gaat van niveau "klap in je gezicht als je een klap op mijn been geeft" naar "hey, het is niet zo prettig als je op mijn been slaat". We eten 's avonds bij restaurant "chocolate" en dat nemen ze heel letterlijk. We beginnen met chocomelk en Michiel eet een soort stoofpotje van kip en chocola en ik een worst met cacao nibs. Een beetje vreemd, maar wel lekker. Over een paar dagen is de Iron Man (een hele triatlon) van Santa Cruz en we krijgen meerdere keren de vraag of we daar aan mee doen. Haha, we wish. Wel cool om te zien al die mooie tijdrit fietsen en gespierde sporters 😉We pompen onze banden op en kopen sportvoeding stroopwafels (!) in een lokale bike shop en daarmee zijn we klaar voor de rit van 80 km naar Monterey. Tenminste, dat dachten we..

De eerste 50 km gaan als een malle. Een heel ander landschap met een route die iets meer landinwaarts ligt. We fietsen langs diverse "garage sales" en we worden vrolijk toegezwaaid door Mexicaanse landwerkers. Met Beyonce op de speakers van mijn telefoon komen we aan in Moss Landing. Daar eten we een lekker visje met uitzicht op een prachtige baai vol met otters en zeehonden. Of we nu te laat hebben gegeten of dat het eten verkeerd is gevallen blijft de vraag, maar de laatste 30 km naar Monterey fiets ik op mijn tandvlees. Pas na een cappuccino, cola, en flink stuk worteltaart in Monterey, word ik weer een beetje mens. Eenmaal aangekomen bij ons motelletje laten we ons met Uber afzetten bij een shopping mall. Hier laten we onze kleding wassen en kopen we een lange broek en muts voor Michiel omdat we de volgende dag met een boot de zee op gaan. Omdat bijna al mijn kleren in de was zitten en het hier 's avonds flink afkoelt wachten we al etend in een diner op onze was. Het is moeilijk om lekker te eten als alle calorieën op het menu staan vermeld, al lijken de Amerikanen daar geen last van te hebben. Een refill van de "bottomless fries" slaan we dan ook maar even over. 

De volgende morgen staan we vroeg op om walvissen te gaan spotten. In 2.5 uur zien we maar liefst 15 Humpback whales, die niet alleen boven komen om te ademen, maar ook nog eens besluiten een showtje geven, je kan er naar blijven kijken. Volgens onze gids hebben we heel veel geluk gehad om dit alles te mogen zien. Michiel was vanaf de vorige avond al misselijk, dus die heeft vooral vanaf de achterkant van de boot de vissen gevoerd 😉 Die middag voelt Michiel zich gelukkig al beter en gaan we kajakken in de haven. We zien sea lions, harbor seals, en otters van heel dichtbij, super tof en echt een aanrader. In de avond maken we plannen voor het vervolg. Hierna volgt namelijk de route door Big Sur, zogezegd het mooiste stuk tussen San Francisco en LA, maar voor fietsers ook het gevaarlijkste deel. Diepe afgronden, geen fietspad, geen vangrail, veel auto's. Probleem is alleen dat er begin dit jaar een landverschuiving is geweest door extreme droogte gevolgd door extreme regen. Hierdoor is de Highway 1 in Big Sur aan het begin en het eind ingestort en kan je er dus niet doorheen. Plan A is om vanuit Monterey om Big Sur heen te fietsen. Een minder mooie en erg lange route. Als blijkt dat er in het midden van deze route geen motels of hotels meer beschikbaar zijn voor de volgende dag ben ik eigenlijk wel opgelucht. Over op plan B. We huren een auto en rijden om Big Sur heen. Hiermee besparen we niet alleen tijd, maar het geeft ons ook de mogelijkheid om toch even een kijkje te nemen in Big Sur..! 

De volgende ochtend laten we ons afzetten op het vliegveld van Monterey en huren een SUV, gooien de fietsen erin, en gaan richting Big Sur. We hebben namelijk begrepen dat je 26 mile het park in kan rijden en vervolgens te voet via een locale bypass trail naar boven kan klimmen. Omdat auto's er alleen via een omweg kunnen komen heb je vervolgens het afgesloten deel van Highway 1 vrijwel voor jezelf. We klauteren met onze fietsen omhoog en komen onderweg een Nederlandse Amerikaan tegen, inclusief tatoeage van de Nederlandse leeuw. Hij raadt ons aan om te gaan eten bij Nepenthe, wat achteraf een gouden tip blijkt te zijn. Eenmaal boven hebben we de inderdaad vrij gevaarlijke weg bijna voor onszelf. Onderweg gaan we op een stenen muurtje aan de rand van de afgrond zitten met uitzicht over de prachtige kust, de zon op ons gezicht, en het geluid van zeehonden in onze oren. Ik begin langzaam te begrijpen waarom Amerikanen zoveel superlatieven gebruiken. Super fijn dat ik ook bijna geen last meer heb van zadelpijn, heeft de cortisonen crème die we hebben gekocht toch zijn werk gedaan! Op de terugweg eten we wat bij Nepenthe, een restaurant met een ongelofelijk uitzicht over Big Sur. De ober vertelt ons dat je hier normaal gesproken 1.5 uur moet wachten voor een tafeltje, maar vanwege de roadblocks kunnen we gelijk plaatsnemen aan het beste plekje van het restaurant. Met een boek geschreven door de kleindochter van de oprichter van het restaurant en een verrekijker genieten we van het uitzicht tot de zon bijna onder gaat. 

Daarna rijden we door naar Carmel Valley, waar we overnachten. Omdat we wat later aankomen hangt er een telefoon waarmee je de nachtdienst kan bereiken, die ons vervolgens instructies geeft over de sleutel van onze kamer. Het  lijkt wel een undercover operatie, helemaal als ik hier een grapje over maak en de nachtdienst hier niet om kan lachen. De volgende dag rijden we over een vrij saaie weg door naar Morro Bay. Onderweg vallen we allebei bijna in slaap, dus rijden we even door de Starbucks drive thru 😂 Morro Bay is weer zo'n mooie baai met veel otters en zeehonden. Hier kunnen we ze vanaf de kant van heel dichtbij bekijken. 's Avonds eten we in een restaurant met prachtig uitzicht op de baai aan het mooiste tafeltje 😍Het plan was om morgen weer te gaan fietsen, maar als we de serveerster vragen waar we het beste kunnen overnachten krijgen we heel veel waarschuwingen over het stuk tussen hier en Santa Barbara. Iets met gangs en niet stoppen, gewoon doorrijden en we weten genoeg. We huren de auto nog een dagje langer en gaan vanaf Santa Barbara weer verder.